Biografie Annelies

Als er iets is dat mij vertrouwen heeft gegeven in het leven dan is het de wetenschap dat als je worstelt met angst en/of paniek er een uitweg is. Dat angst je niet voorgoed hoeft te beperken.
Dat is iets dat ik in mijn eigen leven sterk heb kunnen ervaren. Juist op het moment waarop ik wanhopig dacht alle therapeutische wegen te hebben bewandeld, ontdekte ik een therapie die werkte Er is LEVEN voorbij angst en paniek.
Het was zondag 13 juni 1965. Terwijl de zon schuilging achter een dik wolkendek en de wind zachtjes blies vanuit het westen schonk mijn 20-jarige moeder mij het leven.
Te midden van het uitgestrekte polderlandschap van Noord-Holland groeide ik de eerste jaren van mijn leven op in het dorpje Driehuizen. Onze oude woning had jarenlang dienst gedaan als smederij en was nu in twee leefeenheden gesplitst. Samen met mijn ouders en één jaar oudere broer André woonde ik aan de ene kant en mijn overgrootmoeder aan de andere. In de loop van de tijd maakte mijn overgrootmoeder plaats voor vrienden van mijn ouders met hun zoontje René.
René en ik speelden dag in dag uit met elkaar. We waren zo hecht dat hij als een broertje voor mij voelt.
Ik groeide op met de wind. In de uitgestrektheid van de polder vlak aan de kust, was ze altijd dichtbij. Zo ook in onze woning waar ze zich moeiteloos door de vele kieren en spleten wrong en guur om zich heen sloeg.

Vlak voordat we mijn 7e verjaardag vierden verhuisden we naar Grootschermer en aldaar werd mijn zusje Marjan geboren.
Net als iedere ouder deden ook mijn ouders wat in hun vermogen lag het beste te doen voor ons, hun kinderen. Ze waren echter jong aan het ouderschap begonnen en gevormd door wat het leven ze had meegegeven. Ook zij waren weer een product van de opvoeding die ze zelf hadden genoten. Zo had mijn vader een hele harde opvoeding gehad omdat zijn vader, mijn opa, slachtoffer van de oorlog was geweest. Hij had een gruwelijke tijd beleefd in diverse kampen en was getraumatiseerd geraakt.
Het leven had mijn beide ouders kwetsbaar gemaakt en dat had zijn weerslag op mij.
Al op jonge leeftijd ging ik op stap. Talloze malen ben ik op mijn rode fietsje gestapt en de wereld in gefietst. Mijn kleine beentjes trapten en trapten. De polder in, naar een vriendinnetje of de werkplek van mijn vader in Driehuizen. De straat was mijn wereld. Ik voetbalde veel op het plein, hing overal rond en was weinig thuis. Ik had daarbij als vanzelf een jasje van onschendbaarheid aangetrokken. Stoer en dapper trad ik de wereld in terwijl ik mijn broze binnenkant daarachter verborg. Al veranderde de vorm door de jaren heen, deze wijze heb ik lange tijd voortgezet. Stevig en stoer stapte ik door het leven en was ik regelmatig van huis weg. Op den duur niet meer op mijn rode fietsje maar vluchtte ik in heel hard en veel werken. Ik vluchtte in mijn overvolle agenda, in mijzelf en om de haverklap vloog ik letterlijk de deur uit op de momenten dat de paniek mij naar de keel vloog.
Ik was 14 jaar toen ik mijn man ontmoette. Een 21 jarige man met een ruige bos haar, twee zachte blauwe ogen en een aura van rust en evenwicht om zich heen. Hij werd mijn liefde en dat is hij ruim 45 jaar later nog altijd . Hij liet me kennismaken met een gevoel van veiligheid en vertrouwen dat ik nog niet eerder had meegemaakt in mijn leven.
Bij hem thuis in Grootschermer waar hij was opgegroeid raakte ik de eerste tijd overweldigd door de hectiek en gezelligheid die er heerste.

De lange, houten tafel zat altijd vol mensen, er werd veel gelachen en er was altijd koffie en wijn in overvloed.
Met haar struise voorkomen van bijna twee meter en kaarsrechte rug vormde zijn moeder de spil van het gezin. Ze liet me welkom voelen in het gezin. Toch vond ik het lastig om in te voegen in het gezin en deel te nemen. Nu weet ik dat het alles te maken had met mijn moeite om toentertijd wezenlijk contact te maken. Op dat moment dacht ik dat ik daar gewoonweg geen behoefte aan had.
Langzaam ontdooide ik en kreeg ik ogenschijnlijk een steeds beter contact met zijn moeder.
Op mijn 16e kreeg ik een baan in een hotel in Bergen. Ik ging er intern en doordat ik daarmee meer afstand kreeg tot mijn ouderlijk huis raakte ik er steeds meer los van. Ik ging veel uit, had collega’s waar ik het heel goed mee kon vinden, ging regelmatig uitwaaien en loltrappen op het strand met vriendinnen en genoot.
Ik bleef drie jaar in het hotel werken. Op mijn 19e koos ik voor een baan in een v.d. Valk hotel en een jaar of twee later voor La Place in Amstelveen. Daar bleef ik werken tot ik op mijn 26e zwanger werd. Het beleid toentertijd binnen V&D’s La Place was, óf je werkt fulltime óf je werkt niet. Aangezien ik geen moeder was geworden om vervolgens vijf dagen per week te blijven werken nam ik ontslag.

Ik werd moeder van Daniel, een prachtig minimensje dat ik mijn zoon mocht noemen en was verrukt over de bel van grote, onvoorwaardelijke liefde waar ik met zijn geboorte in belandde. Het was pure rijkdom!
Gaandeweg kreeg ik steeds meer last van paniekaanvallen. Van het één op het andere moment kon ik er door worden overvallen. Kennelijk werd er op zo’n moment iets getriggerd in mijn systeem en vloog alles mij in één klap aan.
Naar de buitenwereld wist ik veel te verbloemen. Ik hield mijzelf met wat kunst- en vliegwerk overeind.
Binnen de veilige kaders van mijn gezin kreeg mijn paniek handen en voeten.
Tijdens zo’n aanval kreeg ik een onbedwingbare behoefte om weg te vluchten uit de ruimte waar ik was. Daniël was nog maar een paar jaar oud. Dat moet heel ingrijpend voor hem zijn geweest. Als je zo klein bent en je moeder is in paniek. Ik heb mij daar heel erg naar en schuldig over gevoeld maar echt, ik kon niet anders. Nu weet ik dat het overlevingsmechanismen zijn.
Als we op het punt stonden om op vakantie te gaan vloog de paniek mij naar de keel. De gedachte mijn veilige plek te moeten verlaten sloeg de bodem in één klap onder mijn voeten vandaan. Op het moment dat wij op Schiphol aankwamen was de angst en paniek in één keer weg. Weg van huis was een enorm symbolische situatie, weet ik nu.

Mijn man, heeft in die tijd vaak de angst gevoeld dat ik voorgoed mijn biezen zou pakken en bij hem weg zou gaan. Ik was tenslotte altijd maar en route en mijn hele houding straalde daarbij zoiets uit als ‘bekijk het maar!’ Dat is voor hem pijnlijk en zwaar geweest. Toch bleef hij naast me staan en vertrouwen houden. En gelukkig maar want mijn vlucht was er niet één van weg bij hem maar weg van alle angst en onderliggende oude pijn en verdriet . Hij gaf me veel ruimte maar heeft ook veel voor zijn kiezen gekregen. Het was heel fijn dat hij en/of mijn ouders thuis het gezin draaiende hield terwijl ik in mijn vlucht ergens een cursus volgde of met een vriendin op pad ging.
Onze liefde is gelukkig altijd gebleven. We zijn met de jaren alleen maar hechter geworden en nog meer naar elkaar toe gegroeid. Tijdens mijn therapie traject leerde ik om mij veel meer uit te spreken naar hem. Zo nam ik hem mee in dat waar ik mee bezig was en wat er in mij leefde. Daardoor lukte het ons om steeds dichter bij elkaar te blijven.

In de loop van de tijd begon mijn omgang met Daniël steeds krampachtiger te worden. Op een dag voelde ik dat het niet langer meer zo kon en heb ik hulp gezocht via de huisarts. Gelukkig was ik gezegend met een fantastische huisarts, Bart Molenaar, die mij heel serieus nam. Vanuit de huisartspraktijk heb ik vanaf dat moment intensieve opvoedondersteuning gekregen. Daarnaast volgde ik alle mogelijke trainingen die werden aangeboden op het gebied van omgang en communicatie met kinderen. Stap voor stap kreeg ik steeds meer zicht op mijn eigen functioneren.
Pas toen durfde ik een tweede zwangerschap aan en werd onze zoon Valentijn geboren en 1 ½ jaar later onze dochter Siiri.
Door diverse positieve factoren lukte het mij om jarenlang behoorlijk stabiel te functioneren.
Ik ontdekte ‘Padwerk’, deed aan lichaamswerk en volgde diverse cognitieve therapieën.
Mijn ouders boden aan om ieder jaar een week op de kinderen te passen zodat mijn man en ik een week lang op vakantie konden met elkaar naar ons andere “thuis” het eiland Samos. Het was fantastisch om zo optimaal met elkaar samen te kunnen zijn.
Daarnaast kozen we voor een andere school voor onze kinderen wat niet alleen de kinderen maar ook mij heel goed deed. Ik kwam tot rust onder de gemoedelijke sfeer van de vrije school. Hier konden mijn kinderen nog kind zijn en zich ontplooien tot de mens die ze waren. Mijn ziel ontspande zich steeds een beetje meer.

Toen mijn schoonvader ziek werd heb ik de keuze gemaakt om, samen met mijn man in het familiebedrijf te gaan werken.
In de jaren die volgden hield ik mij drukdoende met het organiseren van evenementen en feesten, de horeca, website en de boekhouding. In 2012 besloot ik, na een complexe en pijnlijke periode met mijn schoonmoeder, uit het bedrijf te stappen. Wonen en werken was echter nu zo vervlochten met elkaar dat we daarmee ook besloten om ons huis in Grootschermer te verkopen en te verhuizen naar Oudkarspel. Het was voor mij de enige manier om echt los te kunnen komen van de situatie.
Het werd een turbulente en zware periode. Toch heeft juist deze grote beweging mij uiteindelijk naar mijn eigen weg geleidt en een hele mooie draai gegeven aan mijn bestaan. Ik denk en kijk hier nu met grote dankbaarheid op terug. Voor mij is het heel goed geweest om volledig mijn eigen weg te gaan.
Sinds 2006 ben ik een eigen praktijk gestart als kinder en gezinstherapeut. In 2016, maakte ik een overstap naar een baan als jobcoach binnen GGZ-NHN en werkte ik vervolgens als regiocoördinator bij cliëntenbelangenorganisatie ‘De Hoofdzaak’.
In augustus 2019 kwam ik terecht in een heftige symbolische situatie:
Tijdens mijn werk vond ik een vrouw in haar huis nadat ze een suïcidepoging had ondernomen. Dat was zo’n grote schok voor mij dat het in één klap de grond onder mijn voeten weg maaide. Ik belandde in een burn out en kwam thuis te zitten. Dit bleek op dieper niveau dé trigger te zijn voor heel veel onverwerkt oud zeer dat zich gedurende mijn jeugd had opgestapeld. Ik heb hulp gezocht bij een therapeute en de huisarts en heb uiteindelijk zo’n negen maanden thuis gezeten.
Het was in de periode 2002 -2006 dat ik voor het eerst in aanraking kwam met werk van een psychologe. Tijdens mijn opleiding tot psychotherapeute raadde de lerares aan het boek te lezen. Wow, dacht ik, dit is de essentie van waar het in ons bewustzijn om gaat, hoe ik uit de angst kan komen. Ik was diep onder de indruk. Het zorgde voor een enorme verbetering van de relatie met mijn ouders.

Vanaf 1 januari 2019 ben ik in de opleiding gestapt, ik heb deze opleiding afgerond in december 2022.
De opleiding was zo’n openbaring voor me dat ik mij al snel realiseerde; dit is wat ik wil gaan doen, dit is wat ik zelf ook aan anderen wil meegeven….de weg terug naar LEVEN!
Ik volgde diverse workshops en nascholingen. Het wakkerde het vuur in mij steeds verder aan.
Voor mij was dit het ultieme teken van het universum dat het helemaal klopte, deze stap.
Mijn enthousiasme is er door de jaren heen alleen maar groter op geworden net als mijn kracht. Ik voel mij geland, thuis en in mijzelf. Dat geeft een hele stevige basis.
Nu werk ik als jeugdhulpverlener en gezin therapeut. En ik begeleid gezinnen.
Ik gun ze de weg terug naar het LEVEN want ik weet dat die er is.

Dat is mijn pad.
Annelies Jonk-Brouwer

"haal het beste in jezelf boven"
“je moet ergens doorheen”