Het lijkt zo leuk, vriendinnen zijn met je dochter. Samen winkelen, samen stappen en alles kunnen vertellen aan je moeder.

Ik zit in mijn praktijk tegenover Stephanie (19) uit Hoorn. ‘Veel vriendinnen zijn jaloers op me’ zegt ze met een zucht. ‘Zij hebben weleens ruzie omdat ze iets niet mogen. Ik mag alles en het lijkt wel of mijn moeder in haar tweede jeugd zit. Ze ziet er ook echt goed uit en mijn vrienden vinden het ook leuk als ze mee gaat. Ik denk zelfs dat sommige vrienden wel met haar zouden willen rotzooien. Iedereen vindt haar te gek en daarom voelt het zo stom dat ik er moeite mee heb. Maar dat heb ik wel.’ Na deze waterval van woorden wordt ze stil. Ik zie de verdrietige blik in haar ogen.

Stephanie kwam bij mij omdat ze worstelde met sombere gevoelens. Ze houdt heel veel van haar moeder. Tegelijkertijd wordt ze heen en weer geslingerd tussen al die emoties. Liefde dus en loyaliteit naar haar moeder. Trots dat haar moeder een mooie vrouw is en zij op haar lijkt. Maar ook teleurstelling en verdriet. Doordat haar moeder zich als een vriendin is gaan gedragen heeft ze eigenlijk geen moeder meer. Ze mist de bescherming, iemand die haar wijze raad geeft in plaats van samen met haar dronken te worden. Iemand om zich tegen af te zetten om zo haar eigen identiteit te vinden. Ook al is ze bijna volwassen, het voelt niet lekker om de bescherming van een moeder te missen.

Samen onderzoeken we hoe Stephanie het beste een gesprek met haar moeder hierover kan aangaan. Daarvoor is ook belangrijk om te ontdekken wat er is gebeurd waardoor haar moeder zo in het leven staat. Stephanie vertelt dat haar opa en oma hele strenge ouders waren. Haar moeder is om die reden jong getrouwd en heeft eigenlijk haar eigen jeugd overgeslagen. Als reactie hierop is haar moeder nu doorgeslagen naar de andere kant. Maar ook als je het tegenovergestelde doet hou je een patroon in stand. Zoals de oma van Stephanie niet ‘bereikbaar’ was voor haar moeder door het streng zijn, zo is nu haar moeder niet ‘bereikbaar’ voor Stephanie. Beide moeders zien en horen hun dochters niet in hun behoeften.

Aan Stephanie nu de taak om dit patroon te doorbreken. Samen kijken we op welke manier hoe ze dit het beste aan kan pakken. Ook al praat ze veel met haar moeder, dit vindt ze wel heel spannend. We spreken daarom af dat ik samen met haar en haar moeder in gesprek ga.

Gelukkig staat haar moeder daarvoor open. Het wordt een heel openhartig gesprek waarbij moeder en dochter zich heel kwetsbaar op durven stellen. Dat is dapper, maar ik zie dan ook veel liefde voor elkaar. Tijdens een emotioneel gesprek durft Stephanie aan te geven waar ze behoefte aan heeft. Haar moeder kan dit goed ontvangen en wil niets liever dan er voor Stephanie zijn als ze haar nodig heeft. Maar dan op een andere manier.

Uit privacy voor de betrokkenen zijn namen gefingeerd.
Mijn naam is Annelies Jonk. Mijn missie is om moeders en dochters weer in de juiste verbinding te zetten met elkaar.