Ze is bijna in tranen als we de telefoon ophangen voor haar eerste afspraak. Het zit haar hoog en ze is erachter dat er iets moet veranderen. Als ik Esther zie wordt het me langzamerhand duidelijk wat er aan de hand is. De druppel die de emmer deed overlopen is de eerste verjaardag van Jet, haar dochter.

Ze had -zoals zoveel jonge moeders dat doen- de lat hoog gelegd. De dag voor de verjaardag moest en zou de tuin nog opgeknapt worden. En dan op de dag zelf alles in prinsessenthema met bijpassende slingers en taart. Tel daar de boodschappen, een man met een kater en het feit dat ze nog prinsessen traktaties voor het kinderdagverblijf wilde maken bij op. Voor mij zat een oververmoeide jonge werkende vrouw die helemaal vast liep. Met haar verstand begreep ze wel dat ze voor niemand zo haar best hoefde te doen en dat zij de enige was die er last van had. Maar om dat zo even uit te zetten, dat lukte haar niet.

Het feit dat ze haar hart kon luchten hielp enorm die eerste afspraak. De sessies daarna zijn we op onderzoek gegaan naar de oorzaak van het feit dat ze van zichzelf zo haar best moest doen. We kijken naar de jeugd van Esther. Haar ouders leven in een klein wereldje en zijn erg beschermend naar haar. In plaats van dat ze aangemoedigd werd om de wereld te ontdekken voelde ze bij haar moeder eigenlijk vooral angst voor het onbekende. En angst is een bijzonder sterke emotie die je niet zomaar even los kunt laten. Vanuit genetisch onderzoek is gebleken dat sterke emoties al tijdens de zwangerschap als een soort bleuprint wordt doorgegeven aan het nog niet geboren kind. Als jouw moeder dus op wat voor manier dan ook ergens bang voor was zal het jou behoorlijk wat moeite kosten om je daarvan los te maken.

Bij Esther uitte angst zich vooral in het feit dat ze alles goed wilde doen. Ze stond constant aan en was onbewust steeds op zoek naar goedkeuring van haar omgeving. En als je het voor iedereen goed wilt doen is er uiteindelijk een iemand die je tekort doet. Juist ja, jezelf. Samen met Esther onderzoek ik hoe ze stapje voor stapje die onterechte angst kan inruilen voor vertrouwen. Vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, ook als ze achterover leunt en niet zo hard haar best doet. We doen dit door tijdens onze sessies de momenten te onderzoeken waarin ze merkt dat ze vastloopt.

Na een tijdje voelt ze wat voor invloed haar verandering heeft op haar relaties. Want ook haar vriend had het af en toe zwaar te verduren omdat ze de lat voor zichzelf zo hoog had gelegd. Ze komt letterlijk en figuurlijk veel beter in haar vel te zitten. Het lukt haar steeds beter om te ontspannen, en ze kan beter in haar volwassen rol stappen en uit die van het angstige kind. Haar vriendinnen merken de verandering ook, ze staat namelijk niet meer continue voor ze klaar. En ook al voelt ze de teleurstelling, ze kan dit gemakkelijker naast zich neerleggen. De gedachte die haar daarbij helpt is het feit dat ze het haar eigen dochter zo gunt om onbezorgd de wereld te gaan ontdekken.

Uit privacy voor de betrokkenen zijn namen gefingeerd.

Mijn naam is Annelies Jonk-Brouwer. Mijn missie is om moeders en dochters weer in de juiste verbinding te zetten met elkaar.